Tabiat Bizdendir

TABİAT BİZDENDİR

Genç İstikbal Dergisi, Ağustos 2017

Söze “tabiat ve insan” diye başlayan cümleler batılı anlayışlar çerçevesinde gelişmiştir. Batı düşüncesi ve onun varlığı düalist bir yaklaşımla ele alan anlayışı, insanı tabiattan ayrı görmekle insanı tabiatın hâkimi olan-olabilen bir varlık olarak resmetmiştir. Hâlbuki insan ve tabiatı birbirinden ayıramayız. İnsan da bitkiler, hayvanlar ve diğer mahlûkat gibi tabiatın bir parçasıdır. Ne var ki insan her çağda tabiatı elinde tutmak istemiştir ve Rönesans’tan sonra bilhassa batı insanı, tabiatı eline aldığı fikrine kapılmıştır. Hâlbuki Allah tabiatı, insan ve diğer canlılara sunmuştur.

Batı insanı bilim üzerine kafa yormaya başlayınca, tabiat üzerine de farklı yorumlar getirmiştir. Burada Descartes’in düşünme metodunu ortaya koymamız farklı yorumları anlamak adına yerinde olacaktır. Descartes, ruh ve madde ayrımının uzantısı olarak, birbirinden ayrı iki bağımsız alanın varlığını kabul ediyordu. Descartes bunlardan birini; bilen, bilme işini yapan zihin (res cogitans) ötekini ise; bilinen, bilmeye konu olan madde âlemi (res extensa) olarak tanımladı. Bundan sonra Kartezyen düalizm ortaya çıkışından sonra bilim adamlarına, kendi dışındaki her şeyi ölü sayma, onlar üzerinde deney yapabilme ruhsatı verildiği düşünülmüştür. Hal böyle olunca bu işin bir tarafında bilen olarak insan, bir diğer tarafında ise bilinen sıfatıyla tabiat yer aldı. Bundan dolayı insana tabiat üzerinde bir sonsuz bir irade verildiğini düşünüldü.

Bundan dolayı; “Batının tabiatı ve insanı, birbirinden bağımsız varlık sahası olarak niteleyen ve bu sebeple insanın gücü karşısında tabiatı küçümseyen Batı, sanki tabiatın insana sunduğu imkânlardan istifade etmiyormuşçasına onu küçümsedi.” Tabiatı ilk başta küçümseyen batı uygarlığı, onu küçük bir çocuk haline dönüştürüp kendini de onun ebeveyni olarak nitelerken şimdi bütün insanlığa karşı tabiat ve doğa savunucuymuş gibi davranmaktadır. Bu noktada şu örneği vermenin yerinde olacağı kanaatindeyiz; ormanları talan eden, hayvanları ise ticari bir araç olarak gören batı insanı. Hem hayvan hakları savunuculuğu yapıp hem de Avrupa ülkelerinde kürk manto satışlarının günden güne artması gerçekten ironik bir durumdur.

 Tabiatla savaş içinde olmayı esas saymış bir topluluk, bunları söylese de, sözde doğa savunuculuğu rollerine bürünse de bizce samimi olmayacaktır. Tabiatı yıkanlar onu korumak, onarmakla yeniden yumuşak bir çevreyi ellerine geçirmek istiyorlar. Bu onarmayı, düzeltmeyi de yine kendi tahrif eden mantıkları ile yapmak istiyorlar.

Batı’nın tabiatı korumak noktasındaki önerileri geç kalmıştır. Çünkü bu önerileri gerektiren yıkımı bizzat kendileri yüzyıllardır büyük bir hırsla sürdürmektedirler. Tabiatı koruma düşünceleri ancak kendi insanlarına karşı yapılmış bir göz boyamadır. Batı uygarlığının tabiatı koruma çığlıkları tıpkı Kızılderili halklarının haklarını savunma ölçüsünde ciddidir.

Batı medeniyeti en başında, tabiatla ilişki kurmayı düşmanca bir tavırla geliştirmiştir. Şimdi ise onu hor gören, küçümser bir tavır içerisindedir. Tabiat insanın bakımına muhtaç hale gelmiş ve onun tek koruyucu ve onarıcı yapının insan olduğunu düşünmektedir. Örnek verecek olursak, Sanayi devrimi ile dünya tabiatını ve iklimi tahrif eden, dünya üzerindeki her şeyi para ve güç uğrunda harcayan Batılılar. Bugün kalkıp tabiat savunuculuğu noktasında atağa kalkmaları gerçekten komik bir durumdur.

Yıkmayı, bozmayı ve tabiatla çatışmayı göze almış bir kafa yapısı tabiat ile uzlaşsa dahi hak olan bir yol tutmuş olmayacaktır. Çünkü uzlaşma talebi insanın nefsinden beslenmektedir.