Bozkırın Acısının Sesi

Yürüyerek aşılan yollara inancımız hep tam olmuştur. Ayların, günlerin geçişleri, zamanla yarışan hayatlar.  İşte günlerden bir gündü onla karşılaşmamız, Orta Anadolu coğrafyasında herkesin bildiği bir sestir bu. Kimi için uzaktan gelir sesi, kimi için doğduğu gün ezandan sonra okunan bir bozlaktır kulağına, bir de onun gibi doğduğu gün saz verilenler vardır kucağına. Onlar içinse anaların, babaların temennisidir “Neşet Ağa” gibi olmaları.

Neşet Ertaş, bu topraklar (Orta Anadolu) için sadece bir müzisyen ya da türkücü değildir. Neşet Ertaş bu toprakların garibanlığının hür sesidir, mahlasının “garip” olması bu sebepledir çünkü bu toprağın insanları gariptir. Kendi hikâyesini en güzel kendi anlatır aslında. Sadece yoksulluktan yokluktan değildir büyük şehre gitmesi. Abdalların o zamanki düzen içerisinde vasıfsız bir konuma sahip olması da etkilidir bunda. Yalan dünyaya âh etmenin yolculuğudur, bu yolculuk.

Kırşehir’den çıkan saz ve söz ustasının “garip” başına neler geldiğine şahit olacağız. Kırşehir’den çıkar yola, Ankara’ya gelir iş arar bulamaz, cebinde parası yoktur. O zamanki Ankara otogarında bir muavine rastlar sabahtan akşama kadar saz çalar, otobüsün arasında bir yer verirler ve İstanbul macerası başlamış olur. İstanbul’a gelir. Bunları yaparken bir tek amacı vardır Neşet Ertaş’ın: garipliği yenmek. Hem kendi garipliğini hem de tüm abdalların garipliğini. Kendisi farkında olmasa bile daha sonra tüm Orta Anadolu’nun garipliğini yenecektir.

Neşet Ertaş’ın anlamı Orta Anadolu’da, Türkiye genelinde ona yüklenen anlamdan farklıdır. Emrah Serbes’in dediği gibi paketimizdeki son sigara falan değildir. Neşet Ertaş bizim için yüreğimizdeki sazın telleridir, garipliktir, kendi toprağından koparılıp yaban ellere atılmanın sesidir. İstanbul’un, Ankara’nın, İzmir’in Anadolu’ya ışık saçtığı dönemlerde, memleketlerinden koparılan Anadolu halkının sesidir.

Neşet Ertaş mütevazılıktır, hangi makama gelirseniz gelin,  toprağınıza döndüğünüzde “Toprağımın insanları, merhaba!” diyebilmektir. Kalabalıkları görüp şımarmamaktır, kalabalıkların karşısına geçip “Kusura bakmayın efendim, ceketimi çıkarabilir miyim?” diyebilmektir. Konserine gelenlere “Ayaklarınızın türabıyım.” diyebilmektir.  O bu toprakların her rengini içinde barındıran, Anadolu’yu her zerresiyle yaşayan büyük bir şahsiyettir. Milyon satan kaset, plak, CD’ye rağmen mütevazı bir hayat sürebilmektir.  Aslında en önemlisi ben halkın sanatçısıyım diyerek devlet sanatçısı unvanını kabul etmemektir.

Neşet Ertaş, sevebilmektir. Yaratılanı yaratandan ötürü sevebilmektir. Bundan dolayı Zahide’si Zahide’miz olmuştur, Leyla’sı Leyla’mız… Kendine Zahide kim diye sorduklarında, “herkesin bir Zahide’si vardır demiştir. Romantizm değildir söyledikleri, kendi tabiri ile “Âşık adam hem garip olur, hem de yüreği yanık olur.” diye ifade etmiştir.

Hayatı boyunca koruduğu şahsiyetini, mütevazılığını, irfanını hayatının sonuna kadar sürdürmüştür. İşte bundandır ki “Neşet Ertaş Anadolu’nun garipliğidir.” Garipliği parasız olmak, yoksul olmak değildir. Onun garipliği topluma garip olmasıdır, insanlardan farklı olmasıdır